اجتهاد گروهی در علوم انسانی، با تکیه بر مبانی مشترک و همکاری میان پژوهشگران، راهکاری ضروری برای پیشرفت علمی است. از آنجا که بسیاری از رشته‌های علوم انسانی ماهیت بین‌رشته‌ای دارند، پژوهش‌های فردی ناکارآمد بوده و تنها با تقسیم کار و تعامل علمی می‌توان از دوباره‌کاری جلوگیری کرد و سرعت تحقیق را افزایش داد. با توجه به فاصلهٔ علمی با غرب، این روش نه یک انتخاب، بلکه تکلیفی اجتناب‌ناپذیر است. در این مدل، هر محقق در حوزهٔ تخصص خود فعالیت می‌کند و با هم‌افزایی دانش، خروجی پژوهش‌ها به‌صورت یکپارچه و کارآمد ارائه می‌شود