امروزه کلاس‌های فلسفه، به‌رغم انتظار ما برای پرورش اندیشه، اغلب به فضایی سطحی و فرمالیته تبدیل شده‌اند. نظام آموزشی، تحت فشار ساختارهای اداری و زمانی، مجال تفکر عمیق را از استاد و دانشجو گرفته است. در این سیستم، انسان و نیازهای فکری او نادیده انگاشته می‌شود و تدریس فلسفه به حفظ مفاهیم و ترجمه‌ی متون تقلیل یافته است.

دانشجویان، غرق در دغدغه‌های معیشتی و شغلی، فرصتی برای تأمل ندارند و اساتید نیز مجبورند صرفاً به سرفصل‌های ازپیش‌تعیین‌شده پایبند باشند. در این میان، فلسفه‌ورزی اصیل قربانی می‌شود و کلاس‌های فلسفه تفاوتی با خوانش مکانیکی متون ادبی پیدا می‌کنند.